Rozdział 20 ~ Pocałunek

~ Jeśli będzie dużo komentarzy to rozdział jutro! ~ 


 * * *

Obudzili się wtuleni w siebie. Czuli się bardzo wspaniale w swoim towarzystwie. Violetta wygramoliła się z objęć Leona po czym poszła do łazienki się przebrać. Leon lekko się poruszył, przewrócił na drugi bok. Chciał przytulić Vilu. Lecz dotknął kołdrę. Podniósł głowę i rozejrzał się po pokoju. Nigdzie nie zauważył szatynki. Przeczesał dłonią swoje rozczochrane włosy. Wstał z łóżka. Skierował się do łazienki. Wszedł do wymienionego pomieszczenia. Kiedy wszedł do łazienki jego przyjaciółka właśnie zmieniała koszulkę. Kiedy go zobaczyła to od razu krzyknęła
- Leon wyjdź stąd!

- Okey! Już wychodzę! - wyszedł. Po tym incydencie Leon poszedł do kuchni w celu zrobienia śniadania dla nich obojga. Wyciągnął składniki do zrobienia omlet'ów. Zaczął przygotowywać posiłek. Po krótkiej chwili na dół zeszła Violetta. Leon natomiast kończył robienie omletów.

- Hej. Co robisz? - podeszła do niego. 

- Hej. Śniadanie. Dziś omlet. - uśmiechnął się.

- Mmm pysznie.

- Tak. Przepraszam za tą sytuację w łazience. - spojrzał kątem oka na nią. 

- Nic się nie stało. Trochę przesadziłam z moją reakcją.

- Serio przepraszam. Ale miło było cię taka zobaczyć.

- Mam to uznać za komplement?

- Chyba tak. Gotowe. Jedzmy.

- To dziękuję. Smacznego.

- Smacznego.

    Gdy skończyli jeść. Violetta wstała od stołu. Wzięła swój i Leona talerzyk. Po czym wstawiła je do zmywarki.

- Co robimy Vilu? - w dalszym ciągu siedział przy stole. 

- Nie wiem. Ty coś wymyśl.

- Nie mam pojęcia. Dziś niedziela. Poleniuchujmy. 

- Dobrze leniuszku. - zaśmiała się.

- Ja już będę szła do domu.

- Co? Nie nie idź.

- Muszę.

- Czemu?

- Bo mam parę rzeczy do zrobienia.

- Nie da się nic zrobić?

- E... Nie.

- Okej. W takim razie. Pozwól się przytulić na pożegnanie. Rozłożył ręce.  Dziewczyna bez wahania przytuliła się do swojego przyjaciela.

- Teraz cię nie puszcze. - szepnął.

- Verdas puszczaj. Muszę iść.

- Mówiłem że cię nie puszczę. - Dziewczyna zaczęła się wyrywać z jego ramion. 

- Księżniczko i tak nic Ci to nie da.

- Masz mnie puścić!

- Zostajesz ze mną.

- Nie, nie zostaje. Proszę puść mnie. - przesunął się o kolejny krok do tylu. Wraz z Violą w jego objęciach. Kiedy zrobili kolejny krok. Przewrócili się na kanapę. Chłopak leżał na miękkim 

- Verdas nie przesadzasz? Puść mnie

- A nigdzie nie pójdziesz?

- Muszę iść.

- W takim razie cię nie puszczę. Muszę się tobą nacieszyć.

- No Leon...

- Wiem jak mam na imię. Nie musisz przypominać Vilu. Proszę cię byś została.

- A ja Cię proszę żebyś mnie puścił.

- Nie uciekniesz?

- Może...

- Może?

- No dobra. Nie ucieknę - skłamała. Lekko rozluźnił uścisk, po czym puścił przyjaciółkę. Castilio od razu pobiegła do drzwi. A za nią Verdas. Przytrzymał ją w pasie.

- Nie uciekniesz księżniczko - uśmiechnął się zalotnie.

- No Leoś.. ale ja Cię tak bardzo proszę. - zrobiła maślane oczka.
- Nie. Muszę choć trochę się Tobą nacieszyć. - Przytulił się do niej jeszcze bardziej.

- Masz całe życie. Nacieszysz się jeszcze.

- Ale ja wolę teraz.

- Ja wolę kiedy indziej.

- To masz problem bo ja Cię nigdzie nie puszczę.

- Muszę iść do Ludmiły. - wymyśliła na szybko.

- Ludmiła zaczeka - uśmiechnął się. Westchnęła.

- A po co mam zostać? Jakieś korzyści dla mnie?

- Korzyści będziesz miała z tego takie, że spędzisz dzień ze mną.

- Spędziłam cały dzień wczoraj z tobą. Dziś chce odpocząć albo porozmawiać z Lu.

- To odpoczniesz w moim towarzystwie.

- A co byśmy robili?

- Co tylko będziesz chciała księżniczko.

- Nie nazywaj mnie tak.

- Dobrze kochanie.

- Tak też!

- Nie denerwuj się skarbie.

- Leon!

- Tak kwiatuszku?

- Agh. Jak nie przestaniesz to sobie pójdę!

- Ale co w tym złego?

- Po prostu mnie denerwujesz. Nie chce byś do mnie tak mówił. 

- No dobrze. Przepraszam.

- Puścisz mnie? Chce się napić wody.

- Ale mi tak dobrze z Tobą w ramionach.

- Ale ja chce pić.

- No dobrze. - powiedział smutny.

- Nie smutaj się.

- Będę smutać.

- A jak dostaniesz buziaka?

- Zależy w co go dostanę - uśmiechnął się.

- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele.

- Pomarzyć zawsze można.

- Dokładnie. 

- To dostanę tego buziaka?

- Jasne. - Violetta przybliżyła się do Leona żeby pocałować go w policzek, ale on przekręcił twarz tak, że jej usta wylądowały na jego ustach. Po jakimś czasie oderwali się od siebie. Ciągle stykali się czołami i patrzyli sobie głęboko w oczy.

 - Violu.. to było.. cudowne.

- Leon...

- Tak wiem. Jestem kretynem bo pocałowałem własną przyjaciółkę.

- Leon... Ja... My nie powinniśmy.

- Przepraszam Cię, że do tej pory się nie odkochałem.

- To nie twoja wina. - dotknęła jego policzka.

- Moja. Nie potrafię przestać Cię kochać.
___________________________________________
Jest 20 ;))
Co powie Vilu? ;d
Do następnego, jeśli będzie dużo komentarzy. ;*